Angst vernauwt. Ik leerde deze waarheid kennen tijdens mijn opleiding. Vanuit angst gaan we anders waarnemen, verkrampt ons lichaam, nemen we andere beslissingen. Je ziet het aan de spierspanning in mijn gezicht en houding. Ik ben hier zelf aan de beurt: tijdens onze trails en trainingsdagen doen we vaak een oefening waarbij we elkaar vertellen wat we ervaren in een bepaalde situatie. Niet door erover te praten, maar door het te laten zien, met ons lijf. Mijn lijf spreekt hier boekdelen: ik was bang en had stress.

Angst in je lijf
Ik werk dagelijks met mensen, veelal leiders. Iedereen kent angst. Hoe we met angst omgaan verschilt, maar ook daarin zijn patronen herkenbaar. Vandaag werkte ik met een vrouw die al een tijdlang veel angst in haar lijf voelt. Heel voorstelbaar gezien de dingen die ze meegemaakt heeft. Ze probeert zichzelf te kalmeren met relativerende gedachten, maar hoe hard ze dit ook probeert, het helpt niet.

Wat je helpt om te overleven
Angst is een oer-emotie die vanuit een ander deel in ons brein geregeld wordt dan ons rationele denken. Als de sirenes in jezelf afgaan en je staat in de vecht/vlucht/verstijfstand, dan staat je zenuwsysteem volle bak aan en jaagt de adrenaline door je lijf. Dit zijn fysiologische processen die ons sinds mensenheugenis helpen overleven. Die overleefstand is er niet voor niets, want nodig als we in levensgevaar zijn. Maar in veel gevallen, zoals bij deze vrouw, en in de situatie die je bij mij ziet, is er geen acuut levensgevaar.

Uit de overleefstand komen
Dat kun je bedenken. Dat kun je tegen je lijf zeggen. Maar je lijf vertelt iets anders en blijft in de overleefstand staan, zolang het geen uitweg vindt. Je blijft doorjagen, of malen. En daarom werkt het om óók met fysieke beweging te werken, op een constructieve manier, zodat je geest én lichaam de informatie en lading kunnen verwerken. Zo kom je uit de vernauwing en verkramping. Of hoef je er niet (meer) in te raken. Zo kun je open en rustig blijven, ook al gaat er emotie door je heen.